دکتر علی جلالی‌دیزجی عضو هیات علمی کتابداری دانشگاه علامه طباطبایی در گفت وگو با خبرنگار لیزنا، درباره نحوه آشنایی با همسر خود ( آزادمهر دانش کارشناس ارشد علم اطلاعات و دانش شناسی) بیان کرد: برای تحصیل دوره کارشناسی ارشد دانشگاه تهران اجبارا در شهر تهران حضور داشتم و همزمان در مرکز اطلاعات و مدارک علمی کشاورزی مشغول به کار شدم و آنجا محیطی بود که با همسرم آشنا شدم.

وی ادامه داد: در دوران تحصیل با خانم انصاری بعنوان استاد خود ارتباط داشتم و همسرم جز خانواده این استاد بزرگوار هستند.

دکتر جلالی حاصل ازدواج خود را دو دختر به نام های ونوس ( دانشجوی کارشناس ارشد معماری سیستم های رایانه ای) و درسا (پیش دانشگاهی رشته ریاضی) دانست و اظهار داشت: توصیه من همواره به دانشجویان و جوانان این است که رشته مورد علاقه خود را دنبال کنند چون مستقیما روی آینده کاری و زندگی آنها اثرگذار است.

وی بیان کرد: لذا هرگز به فرزندانم تحصیل و فعالیت در رشته ای خاص مانند کتابداری را اجبار نکردم.

این عضو هیات علمی کتابداری دانشگاه علامه طباطبایی در توصیف کتابخانه منزل خود اظهار داشت: در پذیرایی و اتاق خواب منزل ما قفسه های کتاب وجود دارند و کتاب های این قفسه ها یکسری کتاب های پایه (مورد علاقه من و خانوادم) حوزه ادبیات، تاریخ و هنر و یکسری کتاب های حرفه ای رشته ما (که بیشترین استفاده را داریم) هستند.

وی با اشاره به مزایا و معایب حوزه کتابداری عنوان کرد: حضور در این رشته هم برای خودم و هم برای اطرافیانم مفید بوده بعنوان مثال یکی از ویژگی های فرزندان ما کتابخوانی آنها است و مرتب مشغول مطالعه هستند چرا که طبق گفته خودشان تاثیر آن را در زندگی دیده اند.

دکتر جلالی دیزی ادامه داد: جایگاه حرفه و عدم آشنایی عموم مردم با رشته کتابداری شاید نقصانی باشد که در این رشته ما وجود دارد.

وی درباره ازدواج دو فرد با رشته تحصیلی یکسان بیان کرد: شاید از نظر سازمانی و اداری زیاد مناسب نباشد که زوجین در یک مکان کار کنند اما در حوزه خانواده برعکس است و رشته تحصیلی یکسان باعث الفت، صمیمیت ونزدیکی بیشتر بین زن و مرد می شود.

وی یکی از خاطرات شیرین خود را ابتدای دوره حرفه ای کاری خود در کتابداری بیان کرد و درباره آن گفت: ضمن آن که اولین تجربه مدیریتی من بود و فرصتی شد تا بتوانم با افراد و جایگاه های مختلف در کتابخانه ارتباط بگیرم، انجام فعالیت های منسجم برایم زیبایی داشت.

در ادامه گفت وگو آزادمهر دانش همسر دکتر جلالی دیزجی بیان کرد: در کتابخانه تحقیقاتی شورای کودک، بعد از دیپلم بعنوان کارآموز موقت، دوره های کتابداری را بصورت تجربی فراگرفتم که سرمنشا این موضوع خانم نوش آفرین انصاری بودند لذا به این رشته علاقمند شدم.

وی ادامه داد: در کتابخانه تخصصی سازمان تحقیقات کشاورزی بعنوان کتابدار معرفی شدم و سرانجام در مرکز اطلاعات مدارک علمی کشاورزی وابسته به سازمان تحقیقات کشاورزی با ایشان آشنا شدم و سال 1369 با یکدیگر ازدواج کردیم.

به گفته وی، طبق فامیل بودن با خانم انصاری هر دو خانواده (دکتر جلالی و خانم دانش) نسبت به یکدیگر آشنایی نسبی؛ البته از دور، داشتند.

دانش با بیان اینکه تاکنون مسبب آشنایی و ازدواج زوج های کتابدار نشده است، گفت: در بین اطرافیانم با شنیدن ازدواج زوج هایی که مانند هم در این رشته تحصیل کردند بسیار خوشحال می شوم چرا که در عین درک متقابل، تعامل و تبادل اطلاعات به این صورت بیشتر است.

همسر دکتر جلالی دیزجی در توصیف کتابخانه منزل خود بیان کرد: با توجه به اینکه من و همسرم هر دو در رشته کتابداری هستیم قفسه کتاب های زیادی در منزل ما وجود دارد.

وی ادامه داد: البته تعداد زیاد کتاب ها از طرفی به علاقه فرزندان ما به مطالعه هم برمی گردد چرا که بخصوص دختر کوچک ما، درسا، رفتن به نمایشگاه و خرید کتاب برای خود را به عضویت در کتابخانه های عمومی موجود و امانت گرفتن کتاب، ترجیح می دهد.

دانش بیان کرد: درسا در سال دوم دبیرستان کتابیار شده بود و هنگامی که این موضوع را مطرح کرد من و پدرش او را به شدت تشویق کردیم، او معتقد است منزل ما شبیه کتابخانه است چرا که اکثر اوقات هر عضو خانه در گوشه ای مشغول به مطالعه هستند.

وی با اشاره به معایب و مزایای حوزه کتابداری عنوان کرد: به نظر من کتابداری رشته خشکی نیست و در مقابل بسیار جذاب است و اگر کسی با علاقه وارد آن شود جای پیشرفت دارد.

به گفته وی، اگر در دانشگاه ها استادهای مختلف برنامه هایی غیر از برنامه های معمول درسی (مانند فلسفه وجود این رشته و مزایایی که می تواند برای آینده داشته باشد) را برای علاقمندکردن بیشتر دانشجویان به کتابداری برگزار کنند، بسیار مفید واقع خواهد شد.

 دانش یک از خاطرات شیرینش را سفر به هند دانست و درباره این سفر گفت: در مراجعه به کتابخانه های کشور هند، کتابداران آنها از ایرانیان که بخصوص برای ادامه تحصیل به این کشور سفر کرده بودند، استقبال می کردند و این امر مرا متعجب کرد که به کتابداران و اهالی کشورهای دیگر به ویژه ایران اهمیت می دهند.