ژیلا محمدشاهی، شاعر و نویسنده در گفت‌وگو با خبرنگار لیزنا درباره فعالیت های اخیر خود بیان کرد: کارهای سومین کتاب من با نام «جهان بدون مرز»، شعر سپید، انجام شده و در حال آماده سازی نهایی است که امیدوارم به نمایشگاه کتاب سال آینده برسد.

وی با اشاره به کار داستانی خود ادامه داد: «کافه بوطیقا» کاری داستانی از من است که چون استاد چرمشیر آن را مطالعه کردند قرار شد، مقدمه آن را بنویسند لذا امیدوارم که این مجموعه هم تا قبل از نمایشگاه کتاب سی و یکم آماده شود، البته قرار بود نام این مجموعه داستان «تیمارستان درونی» گذاشته شود ولی این نام چون قدری محتوای کار را نمایان می کرد، تغییر یافت.

وی درباره مجموعه «کافه بوطیقا» اظهار داشت: این مجموعه یک کار کاملا سورئال است که کارکرد پیچیده و درعین حال ساده ای دارد، در این اثر با یک یا چند شخصیت روبه رو می شوید که خود را تعریف می کنند (درواقع این شخصیت ها می توانند چند نفر باشند یا به یک نفر اطلاق شوند).

این نویسنده با بیان اینکه در کنار نویسندگی و شاعری، کار تئاتر را هم انجام می‌دهد، گفت: کتاب «جهان بدون مرز»، جهانی را تصویر می کند که مرزبندی زمینی در آن وجود ندارد و در این صورت می توان تشریح خوبی از حال و هوای جامعه و افراد مختلف داشت، این کتاب هم مانند کتاب «زنی با موهای ژولیده» کار سپید است؛ البته این اثر را چه از لحاظ مضمونی و چه از لحاظ کارکردی و تشریح، به جرات می توان سه یا چهار قدم جلوتر از کتاب «زنی با موهای ژولیده» دانست.

محمدشاهی در پاسخ به این سوال که تمایل او برای فعالیت ابتدا در زمینه نوشتن است یا تئاتر و نمایش گفت: کار ابتدایی من نوشتن است اما شما برای آنکه بتوانید جهانتان را توضیح و آن را به سینما و جهان هفتم ارتباط دهید، باید قابلیت ساخت حرف هایی را که می زنید، داشته باشید.

وی تمام رشته های هنری را به یکدیگر مربوط دانست و قله آنها را سینما معرفی کرد و گفت: ما به ثبت اندیشه و دیده شدن آن احتیاج داریم، از آنجا که جامعه فعلی ما خیلی کتابخوان نیست، بسیار خوب است که برای دیده شدن اندیشه ها، فیلمنامه ای نوشته یا فیلم بلندی بسازیم لذا درحال گذراندن دوره ها و کلاس هایی در این زمینه هستم.

این نویسنده بیان کرد: هرچند که مجموعه داستان من در سن 14 سالگی نوشته شد و مجوز گرفت، اما جرات نشر داستان یا رمان را پیدا نکردم، از این لحاظ که ایده آل گرا هستم و سعی می کنم تمام کارهای خود را به بهترین شکل ممکن انجام دهم تا در زمان ارائه، آن اثر حرفی برای گفتن داشته باشد و بتواند جایگاه خود را پیدا کند.