به گزارش لیزنا، جلسه رونمایی از کتاب «اسپارانی» نوشته علی امیرریاحی روز چهارشنبه ۱۶ اسفندماه در کتابفروشی نشر هنوز با حضور محمد طلوعی و اصغر نوری برگزار شد.
در ابتدای این برنامه امیرریاحی داستانی از اولین مجموعه داستان کوتاه خود را برای حاضرین خواند. در ادامه محمد طلوعی، نویسنده رمان «آناتومی افسردگی» درباره این کتاب گفت: من وقتی که داستان‌ها را خواندم شکقت‌زده شدم. فکر می‌کردم نویسندگی با قرار داشتن در یک جریان ادبی اتفاق می‌افتد و یک نویسنده باید خودش را عرضه کند تا به نوعی در معرض قضاوت دیگران قرار بگیرد تا به یک همچنین بلوغی برسد.
وی افزود: لاجرم وقتی درباره داستان‌های امیرریاحی صحبت می‌کنیم در وهله اول به دنبال داستان‌هایی می‌گردیم که شبیه آنها باشند. می‌توان نوشته‌های بهرام صادقی و لحن خونسرد او در اجرای طنز را پیدا کرد. حتی می‌شود نوشته‌های تینا تهرانی را به خاطر رازورزی‌های داستانی و علی‌مراد فدایی‌نیا را در کارهای امیرریاحی دید.
طلوعی داستان‌های امیرریاحی را «طنز تلخ پنهان شده زیر لایه‌ای از خونسردی راوی» توصیف کرد و گفت: امیرریاحی سبک را خیلی شخصی و از آن خود کرده است. با تکرار شدن این سبک در داستان‌ها متوجه می‌شویم که صرفا یک طبع آزمایی برای نوشتن مانند یک نویسنده دیگر نیست، بلکه یک روش و منش شخصی برای داستان‌نویسی است.
نویسنده «آناتومی افسردگی اضافه کرد: ما در این داستان‌ها با ماجراهای پیچیده روبرو نیستیم. داستان‌های امیرریاحی خلاف جریان داستان‌نویسی ادبیات امروز است. این یک صدای شخصی است که از داستان‌های امیرریاحی شنیده می‌شود.
وی در پایان گفت: همانطور که گفتم اول که داستان‌ها را خواندم شگفت‌زده شدم بعد کم کم خوشم آمد و در نهایت متوجه شدم که با یک نویسنده درجه یک خونسرد مواجه هستیم که امیدوارم باز هم بنویسد.
«اسپارانی» اتفاقی جدید در ادبیات امروز است
اصغر نوری در ادامه گفت: من امیرریاحی را از زمانی که در تبریز باهم آشنا شدیم می‌شناسم و از همان موقع هم دغدغه داستان‌نویسی داشت. من تعجب کردم که چرا ادبیات نمایشی خواند، چون به نظر من او نویسنده است. او می‌توانست با این داستان‌ها که در سال‌های گذشته نوشته شده است شناخته شده‌تر از امروز باشد یا حتی برای چاپ این مجموعه شتاب کند و من ستایش‌اش می‌کنم که عجله نکرد.
وی افزود: از حدود یک سال پیش او تصمیم گرفت که این کتاب را چاپ کند و من به هر ناشری که این کتاب را پیشنهاد می‌کردم، آنها می‌گفتند که این کتاب می‌تواند یک اتفاق در داستان‌نویسی باشد؛ از این نظر که مانند داستان‌های دیگر و نوشته‌های غالب ادبیات نیست.
نوری در پایان گفت: امیرریاحی با همین مجموعه داستان ثابت می‌کند که نویسنده‌ای نیست که می‌خواهد با ادبیات حرف بزند. هر نویسنده دغدغه‌هایی دارد ولی ادبیات تنها نوشتن این دغدغه‌ها نیست و نیاز به فرم دارد. من از این نظر این داستان‌ها را دوست دارم که نویسنده در همه داستان‌ها نمی‌خواهد آئینه دنیای رئالیستی باشد. در هر داستان نویسنده دنیای خاصی می‌سازد که قراردادهای خودش را دارد.