لیزنا (گاهی دور / گاهی نزدیک: 45)، امیررضا اصنافی، عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی : مجمع عمومی و انتخابات انجمن کتابداری و اطلاع‌رسانی ایران به سلامتی و میمنت برگزار شد و هیئت مدیره جدید نیز به زودی دوره پنجم را کلید خواهد زد. در روز مجمع، با چهره‌های تازه مواجه بودیم. چهره‌هایی که شاید کمتر یا به ندرت در همایش‌ها و مجامع انجمن، حاضر می‌شدند و این جای خوشحالی داشت که این بزرگواران، برای مشارکت در یک امر حیاتی برای انجمن احساس مسئولیت کرده بودند و حضورشان مایه خرسندی بود. لیکن، علیرغم برگزاری این مجمع سالانه و ختم به خیر شدن آن، باز هم یک علامت سوال بزرگ باقی ماند ! چرا مشارکت جامعه کتابداران بسیار کمرنگ بود؟ با وجود اینکه اعضای پیوسته انجمن که واجد شرایط رای دادن هستند ، تعدادشان بسیار زیاد است ولیکن، مشارکت به قدری بود که تنها مجمع عمومی به حد نصاب برسد و از نظر نماینده و ناظر وزارت علوم قابل قبول و دارای مشروعیت برگزاری باشد.

نکته اینجاست که اگر قلت افراد مربوط به همایش‌های ماهانه یا فصلی انجمن بود، شگفتی نداشت. فرض را بر این می‌گذاشتیم که به احتمال زیاد، موضوع سخنرانی یا همایش برای جامعه کتابداران، چندان جذاب نبوده و فقط مخاطبان علاقه‌مند به موضوع ترجیح داده‌اند رنج رفت و آمد به محل همایش را به جان بخرند، یا اینکه گرفتاری‌های شخصی و عوامل دیگر باعث حضور کمرنگ در همایش‌ها شده است. مساله‌ای که در دوره چهارم هیئت مدیره انجمن، در مورد همایش‌ها آزار دهنده بود. ولیکن، درباره مجمع عمومی که قرار است کارنامه سه سال فعالیت انجمن به اعضاء گزارش شود، پیرامون تصمیماتی مهم، مثلاً در مورد تغییر نام انجمن، از اعضا نظرسنجی شود، یک سخنرانی علمی مهم ارائه گردد و در نهایت انتخابات انجمن برگزار شود، چرا باز هم باید شاهد بی‌توجهی اکثریت کتابداران به چنین نشست مهمی باشیم؟ درست است که در انجام یک فعالیت داوطلبانه، نه زور وجود دارد، نه اجبار، و نه سایر مسائل تنبیهی. اما حس مفید بودن و اثرگذار بودن برای رشته و حرفه حسی است که باید سعی کنیم در وجود همه‌مان نهادینه شود. هر کسی در هر رتبه و مقامی، تا جایی که می‌تواند باید گامی برای انجمن حرفه‌ای‌اش بردارد. نمی‌توان در گوشه‌ای نشست و صرفاً یک تماشاگر بود و بازی نکرد. بازی کردن و مفید بودن برای جامعه کتابداری، سهم همه کتابداران است و عجیب است چرا اکثر ما کتابداران، نه تلاشی برای ایفای این نقش داریم و نه دین خود را به انجمن‌مان ادا می‌کنیم؟ هر یک از ما باید بتوانیم به عنوان یک سرباز، نه فقط در خدمت انجمن، بلکه در خدمت جامعه کتابدارانه‌ی خود باشیم و این شرط بقاء و حیات یک انجمن است.

از تمامی جامعه کتابداران ایران انتظار می‌رود بیشتر به فکر انجمن علمی رشته خود باشند، آن را تنها نگذارند و انتظار نداشته باشند که انجمن، نهادی است که باید تمام نیازهای حرفه‌ای و علمی آنها را تأمین کند. فعل مشارکت را به صورت مداوم صرف کنند.

در نهایت، ضمن آرزوی موفقیت برای اعضای محترم هیئت مدیره دوره پنجم انجمن و خداقوت به همه کتابداران و دانشجویانی که یاور انجمن بوده و خواهند بود، امید می‌رود هر یک از اعضای وابسته و پیوسته و نیز علاقه‌مندان به انجمن، بازیگران مفید و سودمندی برای انجمن علمی رشته خود باشند.