به گزارش لیزنا، «نامه‌های زنان ایرانی»، مجموع 62 نامه‌ی مندرج از زنان در روزنامه‌ی «ایران نو» (1290-1288ش) را شامل می‌شود؛ نامه‌هایی از عصر مشروطه که از مندرجات 475 شماره از شمارگان روزنامه‌ی «ایران نو» استخراج شده است.

عصری که برخلاف مردان، زنان در آن از برخی حقوق اجتماعی مانند حق رأی، محروم و برای به دست آوردن برخی حقوق اجتماعی دیگر مانند حق تحصیل و ایجاد دبستان‌های دخترانه با هنجارها و خرافات اجتماعی در حال ستیز بودند. براین اساس بیشتر نامه‌های زنان در این دوره پیرامون نقش مدارس در اهمیت تربیت دختران و در راستای ارتقاء سطح فرهنگ اجتماعی جامعه‌ی آن عصر بوده است.

در این عصر، زنان با مخالفت‌های زیاد اجتماعی برای ایجاد مدارس دخترانه مواجه می‌شدند. آنها با مقایسه‌ی وضعیت اجتماعی خود با زنان ژاپنی، فرانسوی، انگلیسی و آمریکایی به این امر پی برده بودند که وضعیتشان با جهان مدرن به هیچ‌وجه سازگاری ندارد. در این راستا با استفاده از آیات و روایات دینی و تعیین جایگاه اجتماعی برای جنس زن، مردان را مخاطب قرار داده و با نقد فرهنگ مردمِحور، با ایجاد دگرگونی زبانی، زبان و فرهنگ مردمَدار عصر قاجار را دچار تغییر کردند؛ پس از آن با تاکید بر مسئله‌ی آموزش و حق تحصیل برای دختران به گسترش و ارتقاء سطح آگاهیِ زنان از حقوق اجتماعی خویش پرداختند. آنان با گذشت کمتر از یک دهه تلاش، موفق به پوشاندن جامه‌ی تحقق بر اصلی‌ترین مطالبه‌ی اجتماعی خود یعنی حق تحصیل برای زنان شدند.

کتاب «نامه‌های زنان ایرانی» از سوی انتشارات روشنگران و مطالعات زنان در 195 صفحه با قمیت 15000 تومان منتشر شده است.