آثار ایرانی عموما فلش بک هایی به گذشته و مرور خاطرات دیروز است

محبوبه نجف خانی، مترجم حوزه ادبیات کودک، پیرامون تجربه حضور خود در نمایشگاه کتاب فرانکفورت، در گفتگو با خبرنگار لیزنا، گفت: تجربه بسیار متفاوتی بود، و این شانس من بود که امسال در بهترین حالت حضور جمهوری اسلامی ایران، در نمایشگاه باشم.

نجف خانی ادامه داد: بسیاری از خارجی هایی که در حوزه ادبیات کودک مراجعه می کردند، دانشجویان رشته «تصویر» از کشورهای اروپایی بودند، و ناخودآگاه به سمت یک سری از آثار ما که تصاویر اساطیری داشت (کتاب های شاهنامه) جذب می شدند. اینجا بود که متوجه شدم چقدر تألیف ما مغفول مانده، و آن هم به دلیل نبود مترجمان خوب از فارسی به انگلیسی است. چند کتاب ترجمه شده هم از ایران بود، اما واقعیت این است که متاسفانه ترجمه هایی که در داخل انجام می شود، چندان غنی و قوی نیست و روح اثر را منتقل نمی کند، و من فکر می کنم دلیل اصلی اینکه خارجی ها تمایلی به خرید کتاب یا بستن قرارداد با ایران ندارند، همین است.

وی اضافه کرد: بعلاوه برخی از خارجی هایی که آثار ایرانی را مطالعه کرده بودند، ایراد می گرفتند مبنی بر اینکه کتاب ها، چه در حوزه کودک و چه بزرگسال، زندگی امروزی مردم ایران را منتقل نمی کند؛ و ما می خواهیم زن ایرانی امروز را بشناسیم؛ مایلیم بدانیم نوجوان ایرانی امروزی چگونه زندگی می کند و چه اندیشه های دارد، این در حالی است که آثار ایرانی عموما فلش بک هایی به گذشته و مرور خاطرات دیروز است.

محبوبه نجف خانی تأکید کرد: از آنجا که تصویر، یک زبان جهانی است، و نیاز به ترجمه ندارد، امروز تصاویر تصویرگران ایرانی در دنیا شناخته شده است، اما تألیف ما آنچنان که باید شناخته شده نیست. من فکر می کنم برای حل این مشکل، خوب است که حمایتی از آژانس های ادبی صورت بگیرد، تا با دعوت مترجمین ایرانی مقیم کشورهای خارجی از سوی این آژانس ها، که علاقمند به حوزه ادبیات ایران هستند، آثار ترجمه شده ایرانی رونق بیشتری گرفته و به معرفی هر چه بیشتر ادبیات ما کمک کند.

این فعال حوزه ادبیات کودک، پیرامون برنامه های ایران در این حوزه طی برگزاری نمایشگاه تصریح کرد: در این نمایشگاه فعالیت های ایران در 2 سالن، سالن 200 متری در حوزه بزرگسال، و سالن 40 متری در حوزه کودک، انجام می شد. به لحاظ آرایش غرفه، غرفه ایران واقعا خوب بود. هرچند المان های ایرانی در آن کمتر دیده می شد، اما این مساله ایراد تلقی نمی شود، چراکه مثلا در غرفه ژاپن و سایر کشورها نیز، المان های بومی دیده نمی شد.

وی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه آیا غرفه ادبیات کودک ایران می توانست کودکان خارجی را جذب کند یا خیر، بیان کرد: برنامه های حوزه ادبیات کودک ایران، در غرفه بزرگسال برگزار می شد، به این دلیل که غرفه بزرگی بود و خبرنگاران آنجا مستقر بودند. اما غرفه کودک ما سوت و کور، و فقط به صورت نمایشگاهی بود. واقعیت این است که حضور کودکان در غرفه ایران مشهود نبود، به این دلیل که بچه ها جایی می رفتند که برنامه های جذاب و مهیجی تدارک دیده باشند.

نجف خانی اضافه کرد: غرفه کودک ایران بیشتر به صورت نمایشگاه بود، در این غرفه 50 کتاب از سوی انجمن نویسندگان عرضه شد، که این آثار در واقع برندگان شورا، کانون، و لاکپشت پرنده بودند. باقی آثار نیز از سوی انجمن فرهنگی ناشران ارائه شد.

وی در ادامه به برنامه های متنوع سایر کشورها در حوزه کودک و برای جذب کودکان اشاره کرد و ضرورت ایده گرفتن از این برنامه ها و الگو سازی را یادآور شد. دعوت از نویسندگان و قصه خوانی آنان برای کودکان؛ برگزاری مسابقاتی برای کودکان و اهدای جوایز به آنها؛ رونمایی از کتاب های آشپزی و سرو غذاهای آن در بین مراجعین، که در این زمینه می توان الگوسازی کرد و با غذا معرفی شد، مخاطب را با غذا به داخل غرفه کشاند و بعد کتاب را معرفی کرد.