همراه با مراجعان

یکی از کتابداران فعال و عزیز ما، پیشنهادی دادند که آن را خیلی دوست داشتم و فکر کردم شروع کنیم و اگر پا گرفت، ستونی هم به آن بدهیم، و اگر ادامه نیافت، که خوب به بزرگواری خودتان خواهید بخشید.

پیشنهاد این کتابدار عزیز ما این بود که گاهی مطالبی را که مراجعان ما و با تشویق ما می‌نویسند منتشر کنید و گفتیم خوب است. و قرار شد، مطالب را در ساده‌ترین شکل آن با معرفی نویسنده مطلب منتشر کنیم، و باعث شود، دیگران هم به ذوق بیایند و برایمان مطالب خودشان را بفرستند.

اولین مطلب از این گونه، مناجات گونه ای است که آقای محمد بیات زاده 70 ساله، ساکن شهرستان آشتیان عضو کتابخانه عباس اقبال آشتیانی برایمان نوشته اند. منتظر نوشته های مراجعه گنندگان و اعضای کتابخانه‌های شما نیز هستیم.

(لیزنا، گاهی دور/ گاهی نزدیک 333): محمد بیات زاده ،عضو کتابخانه عباس اقبال آشتیانی:

الهی...

اهدنا الصراط المستقیم

 خدایا به قلم رحمتت ایمان دارم.

زندگی‌ام را هر طور صلاح می‌دانی زیبا نقاشی کن...

خدایا همین بس که می‌دانم تو می‌توانی مچم را بگیری اما دستم را می‌گیری...

خدایا خطا از من است می‌دانم که سالهاست گفته‌ام «ایاک نعبد» اما به دیگران هم دل سپرده‌ام....

از من که سالهاست گفته‌ام

«ایاک نستعین» اما به دیگران هم تکیه کرده‌ام...

پس بارالهی...

به هنگامیکه ثروتم دادی

                                خوشبتی‌ام نگیر

هنگامیکه توانی‌ام دادی

                               عقلم را نگیر

هنگامیکه مقامم دادی

                              تواضعم را نگیر

هنگامیکه تواضم دادی

                            غیرتم را نگیر

هنگامیکه قدرتم دادی

                            عفوم را نگیر

هنگامیکه تندرستم دادی

                             ایمانم را نگیر

هنگامیکه فراموشت کردم

                            فراموشم مکن

چون تو قرن‌هاست که خدایی می‌کنی و ما بندگی

پس بارالها میدانم که تا آسمان راهی نیست ولی آسمانی شدن راه بسیار است. این دست‌های خالی به سوی تو بلند می‌شود.

تو خود ای خزانه دار بخشش‌هایی

تو به جرم من نگاه نکن...

تو به کرامت و بخشش خودت نگاه کن

بارالها تنها کوچه‌ای که بن بست نیست کوچه یاد توست

و از تو خالصانه می‌خواهم هیچ انسانی را در کوچه پس کوچه‌های زندگی اسیر و گرفتار هیچ کسی نگردانی.

 رب العالمینی...

همین بس